Millî Mücadele Dönemi (1919–1922), Türk milletinin bağımsızlık arayışını yalnızca cephede verilen silahlı mücadeleyle değil; aynı zamanda kamuoyunu ikna etme, toplumsal desteği mobilize etme ve uluslararası alanda meşruiyet sağlama yönünde geliştirilen yumuşak güç stratejileriyle de yürüttüğü çok boyutlu bir süreçtir. Bu dönemde, lider kadrolar tarafından sembolik, kültürel ve iletişimsel araçlar sistematik bir biçimde kullanılmış, askeri başarıların ötesinde bir direniş kültürü inşa edilmiştir. Özellikle halkın zihninde ve gönlünde yaratılan bu kolektif bilinç, Millî Mücadele’nin yalnızca bir askerî zafer değil; aynı zamanda toplumsal bir seferberlik hareketi olarak şekillenmesini sağlamıştır. Bu çalışma, Millî Mücadele sürecinde uygulanan askerî olmayan stratejileri, uluslararası ilişkiler literatüründe Joseph Nye tarafından geliştirilen “yumuşak güç” kavramı ekseninde analiz etmektedir. Söz konusu dönemde kültürel kodlar, dinî meşruiyet araçları, iletişim yöntemleri ve sivil katılım biçimleri gibi unsurlar, yalnızca cephe gerisinde değil, aynı zamanda mücadeleyi yürüten kadroların halkla kurduğu ilişki biçiminde ve uluslararası meşruiyet arayışında belirleyici rol oynamıştır. Ankara, İstanbul, Eskişehir ve Batı Anadolu başta olmak üzere birçok bölgede ortaya çıkan direniş biçimleri, bu stratejilerin toplumsal zeminini oluşturan önemli örneklerdir. Araştırma nitel bir yaklaşımla tasarlanmış; döneme ait kongre kararları, Nutuk, dönemin gazeteleri ve fetvalar gibi birincil kaynaklar temel alınmıştır. Kavramsal derinlik ve çerçeve ise ikincil literatür üzerinden sağlanmış; tarihsel içerik analizi ve söylem çözümlemesi teknikleriyle veriler tematik olarak sınıflandırılmıştır. Böylece dönemin yumuşak güç uygulamaları, kamuoyu oluşturma, toplumsal meşruiyet üretme ve kültürel seferberlik yaratma boyutlarıyla değerlendirilmiştir. Bu bağlamda, çalışma Millî Mücadele’yi yalnızca askerî başarı üzerinden tanımlayan yaklaşımların ötesine geçerek; dönemin iletişimsel, sembolik ve kültürel boyutlarını görünür kılmakta ve Türkiye’de yumuşak güç stratejilerine dair tarihsel bir perspektif geliştirmeyi hedeflemektedir. Özellikle dinî retoriğin ve kültürel sembollerin seferber edilmesi, bu dönemi özgün kılan stratejik tercihler olarak öne çıkmaktadır.