Bu çalışma, tasavvuf düşünce geleneğinde İncil metinlerinin nasıl algılandığını ve yorumlandığını ele almaktadır. Özellikle Hz. İsa’ya atfedilen dört sözün — “ Kutsal olanı köpeklere vermeyin. İncilerinizi domuzların önüne atmayın. Yoksa bunları ayaklarıyla çiğnedikten sonra dönüp sizi parçalayabilirler “ (Matta 7/6), “ Tilkilerin ini, kuşların yuvası var, ama insanoğlu’nun başını yaslayacak bir yeri yok “ (Matta 8/20), “ Sana doğrusunu söyleyeyim, bir kimse yeniden doğmadıkça tanrı’nın egemenliği’ni göremez “ (Yuhanna 3/3) ve “Kulağınıza erişmiş olduğu gibi: ‘Göze göz, dişe diş’ denmiştir. Fakat ben size diyorum ki, kötüye karşı durmayın; bilakis sana sağ yanağına bir tokat atana öbür yanağını da çevir… “ (Matta 5/39) — üzerinden sûfîlerin bu ifadeleri nasıl yeniden anlamlandırdıkları ve İslamî bir bağlam içine nasıl yerleştirdikleri analiz edilmiştir. Bu çalışma, farklı inanç geleneklerine ait metinlerin tasavvufî bağlamda nasıl yeniden anlamlandırıldığını ortaya koymaktadır. Bu yönüyle hem dinlerarası metin ilişkilerine hem de tasavvufî yorum geleneğine dair önemli bir boşluğu doldurması açısından önem taşımaktadır. Aynı zamanda, bağlamın, yorumsal sadakatin ve kültürel filtrelerin metin anlamı üzerindeki belirleyiciliğini göstermesi bakımından kayda değerdir. Araştırma, yöntem olarak karşılaştırmalı metin analizi yöntemine dayan nitel bir incelemedir. Çalışmanın temel amacı, seçilen İncil pasajlarının Hristiyan teolojisindeki anlamları ile İslam sûfîlerinin bu metinlere yüklediği yorumlar arasındaki benzerlik ve farklılıkları ortaya koymaktır. Araştırma, yöntem olarak karşılaştırmalı metin analizi yöntemine dayan nitel bir incelemedir. Çalışmanın temel amacı, seçilen İncil pasajlarının Hristiyan teolojisindeki anlamları ile İslam sûfîlerinin bu metinlere yüklediği yorumlar arasındaki benzerlik ve farklılıkları ortaya koymaktır. Çalışmada öncelikle, tasavvufî literatürde en sık atıf yapılan dört İncil âyeti belirlenmiştir. Ardından Muhyiddin İbnü’l-Arabî, Şehâbeddin Sühreverdî, Ebû Hamid el-Gazzâlî, Necmeddin-i Dâye, Reşîdüddîn-i Meybüdî ve İsmail Hakkı Bursevî gibi klasik sûfî müelliflerin eserleri birincil kaynak olarak taranmış ve bu metinlerde söz konusu âyetlere dair yapılan yorumlar derlenmiştir. Analiz sürecinde her bir âyet, önce Hristiyan teolojik bağlamında ele alınmış, daha sonra İslam tasavvuf geleneğindeki yorumlarla karşılaştırılmıştır. Bu bağlamda “yeniden doğuş” kavramı, İslam tasavvufunda “ikinci doğuş” (velâdet-i sâniye) olarak değerlendirilmiştir. Bu anlayışta, nefsin ölümüyle hakiki bir dirilişin mümkün olduğu vurgulanmaktadır. “Kötülüğe direnmemek” ilkesi ise sabır, teslimiyet ve nefs terbiyesi bağlamında yorumlanmıştır. “İnsanoğlunun barınacak yeri yoktur” ifadesi sûfîlerde zühd, dünyadan el etek çekme ve seyrüsülûk ile özdeşleştirilmiştir. “Kutsal olanı köpeklere vermeyin” ifadesi de tasavvufî hakikatlerin herkese söylenmemesi, hikmetin ehline verilmesini ve hakikat sırlarının korunmasını biçiminde tevil edilmiştir. Bulgular, sûfîlerin bu İncil âyetlerini çoğunlukla kendi inanç sistemlerine entegre etmek amacıyla araçsallaştırdıklarını ortaya koymaktadır. Sonuç olarak bu çalışma, metin tek olsa da bağlamın, yorumsal sadakatin ve kültürel filtrelerin nasıl belirleyici olduğunu gözler önüne sermektedir. İleri çalışmalar için Tevrat, Zebur ve İncil’den aktarılan sözlerin daha fazla incelenmesi önerilmektedir.