Kur’ân’ın dilsel, tarihsel ve semantik yönlerini inceleyerek, âyetlerin maksadını ve bağlamını ortaya koymayı amaçlayan tefsir ilmi, asırlar boyunca önemli yorum telakkileri ortaya koymuştur. Bu araştırmada, tefsir ilmi kapsamında mukayeseli tefsir yöntemi kullanılarak Bakara Suresi’nin 22. âyetinin farklı dönemlere ve ilmî geleneklere ait üç seçkin müfessir tarafından nasıl yorumlandığı ele alınmıştır. Çalışmanın temel konusu, klasik dönem tefsir literatüründe yer alan metinlerin karşılaştırılması yoluyla, aynı âyetin nasıl anlam farklılıklarıyla yorumlandığını ortaya koymaktır. Zemahşerî’nin el-Keşşâf, Beyzâvî’nin Envârü’t-Tenzîl ve İbn Âşûr’un et-Tahrîr ve’t-Tenvîr adlı eserleri örneklem olarak alınmış ve bu bağlamda analiz edilmiştir. Araştırmamız, tefsir metinlerindeki yapı, içerik, üslup ve semantik düzeyde mukayese edilmesinin önemi ortaya konmaktadır. Araştırmanın maksadı mukayeseli tefsir metodunun yalnızca farklı yorumları ortaya koymakla sınırlı kalmadığını, aynı zamanda her bir tefsirin kendi ilmî yönünü ve tarihsel bağlamını anlamaya imkân sunduğunu göstermektir. Bu çerçevede, âyette geçen “فَلَا تَجْعَلُوا” fiilinin nahiv yapısı, taalluk ettiği cümle ve “ند” kavramının anlam boyutları, üç müfessirin yaklaşımı sadedinde müşriklerin inanç sistemi ve tevhid ilkesi bağlamında derinlemesine analiz edilmiştir. Araştırma yöntemi olarak, nitel araştırma yaklaşımı benimsenmiş; metinler arası mukayese, kavramsal analiz, gramer çözümlemesi, yorumlar arası benzerlik ve farklılıkların tespiti gibi teknikler kullanılmıştır. Zemahşerî ve Beyzâvî tefsirlerinde dikkat çeken nokta, yüksek oranda ibare birliği ve yorum paralelliğidir. Bu durum, Beyzâvî’nin Zemahşerî’den etkilendiğini ve tefsirini ona dayalı olarak genişlettiğini ortaya koymaktadır. Her iki müfessir de “ند” kavramını yalnızca “benzer” değil, aynı zamanda “muhalif ve düşman” anlamı üzerinden yorumlamış, âyetin dilsel yapısını detaylıca çözümlemişlerdir. Yakın dönem tefsir örneklerinden olan İbn Âşûr’un tefsiri ise özgün üslubu, geniş tarihî ve sosyolojik arka planı ile diğer iki müfessirden ayrılmaktadır. Onun yaklaşımı, sadece dilsel çözümleme değil, aynı zamanda âyetin Arap toplumundaki tarihsel bağlamını ve anlam düzeyini da dikkate alarak sistematik bir analiz sunar. Ayrıca, âyetteki yasağın mantıksal gerekçesine dair vurgular ortaya konmaktadır. Sonuç olarak, mukayeseli tefsir yöntemi, klasik tefsirlerin sadece içerik yönünden değil, aynı zamanda yöntem, yaklaşım ve yorum derinliği açısından da nasıl farklılaştığını ortaya koymakta etkili bir yöntem olarak değerlendirilmiştir. Bu metodun, modern tefsir çalışmalarında daha sistematik biçimde uygulanması önerilmektedir.